Przez dziurkę od klucza - Krystyna Siesicka

Czy to powieść, czy raczej zbiór opowiadań? Nie, raczej zbiór scenek, takich właśnie podglądanych przez dziurkę od klucza.

A kogo podglądamy? Zwykłą rodzinę przy zwykłych czynnościach. Najczęściej widzimy babunię i jej dwie wnuczki Joasię - uczennicę i Oleńkę, która ma już męża Piotra i córeczkę Zuzię. W domu mieszkają jeszcze rodzice dziewcząt, a od czasu do czasu do pełnej rodzinnego ciepła kuchni zagląda zaprzyjaźniony student Janek.

Śledzimy różne wydarzenia, przy okazji których babunia udziela swoim wnuczkom, częściej Joasi, różnych życiowych, praktycznych lub nie, porad. Co dla mnie szczególnie ciekawe - babunia dzieli się też swoimi wypróbowanymi przepisami - na kotlety mielone, na twarożek robiony samodzielnie, na przekładane wafle i inne pyszne rzeczy. Chętnie je wypróbuję, tylko jednego artykułu nie rozgryzłam - kto wie, co to były "alberty"???

Abstrahując od poglądów i działalności autorki na szczęście w tej książce jakiegoś natręctwa propagandowego nie widać. Teraz jest to raczej już "urocza ramotka". Tego świata nie ma, wiele się zmieniło, niekoniecznie na lepsze.

Podobała mi się ta wielopokoleniowość w domu, to, że tak naturalnie panie przekazywały sobie "wiedzę tajemną". Podobało mi się to, że była to zwyczajna rodzina, jakich wiele, a jakie rzadko są bohaterami powieści. Pewnie jeszcze do niej wrócę.